تو کیستی؟ حقـیقـت زهـرای اطهـری            زیـن ابــی و زیـنـت آغـوش مــادری
قــرآن روی سـیـنـۀ پـاک پــیــامــبــر            خـیـر کـثـیـر دامـن پُـر مهـر کـوثـری

روی تو مصحف است و زبان تو ذوالفقار            حق را زبـان و خـون خدا را پیمبری
از آنچـه دیـده‌انـد و نـدیـدنـد، خوب‌تـر            وز آنچـه گفته‌انـد و نگـفـتنـد، برتـری
در آســمــان وحـی خــدا مــاه پـاره‌ای
بـیــن دو آفــتــاب ولایـت ســتــاره‌ای
تکـبیـر بـا صـدای تـو تکـبیر می‌شود            قـرآن به خطبه‌های تو تفـسیر می‌شود
بـر قـلـب دشـمنـان قـسم خـوردۀ خـدا            نطـق تو و بیـان تو شمـشیـر می‌شـود
در کـاخ شامِ شـوم، کـنار سـر حـسین            شام بـلا به نطـق تو تـسخـیـر می‌شود
حتی یـزیـد بـر سـر تخـت ستـمگـری            با یک نهـیـب تـند تو تکـفـیـر می‌شود
بانو! بخوان خطابه که بر منطقت یقین
هـجـده سـر بـریـده بـگـویـنـد آفـریـن!
بی‌تو ریاض سرخ شهادت ثمر نداشت            تـا صبح حشر، پیکر ایثار، سر نداشت
جـز سیـنـۀ مطهـر تـو در مسیـر شـام            قرآن به پیش تیر حوادث سپر نداشت
در گـام‌ گـام حـادثـه فـرزنـد فـاطــمـه            یک لحظه چشم بر سر نی از تو برنداشت
بر حفظ دین خویش پس از کشتن حسین            پروردگار از تو کسی خوب‌تر نداشت
با آن که پیـش روت سـران بریده بود
غیر از جمال، چشم تو چیزی ندیده بود
تـو کـیستـی؟ مجـاهـد هم‌سنگـر حسین            کردی چهل عروج، سفر با سر حسین
از سـن خـردسالـی خـود بعـد فـاطمـه            هم خواهـر حـسینی و هـم مـادر حسین
چون مادرت که یک‌تنه شد حامی علی            تو یک‌تنه شدی همه جا لشکـر حسین
فریـاد شد ز حنجـر پاک تو سر کشیـد            خونی که ریخت از دل و از حنجر حسین
هـم در تُـن صــدات پـیـام حـسیـن بود
هم خـطبـه‌ات کـمـال قـیـام حسین بود
از کودکـی نمــاز شـب روح‌پــرورت            یــادآور نــوافــل شـب‌هــای مـــادرت
گویی هنوز جای تو محراب فاطمه است            گویی هنوز چادر زهراست بر سرت
تسخیر کرد نطق تو چون شهر کوفه را            لـبخـنـد فـتــح زد ســر پـاک بـرادرت
بانو! بخوان خطابه؛ بخوان کز فراز نی            رأس حسین، گـوش شـده پای منبـرت
با خـطـبـۀ تو پـردۀ دشـمـن دریـده شد
از حنجرت صدای محـمّـد شنـیـده شد
بر گِرد محمل تو که هجده ستاره بود            چشمان خون فشان تو هم در نظاره بود
وجـه خـدا به پیـش نگـاه تـو روی نی            نوک سنان به چشم تو دارالزیاره بود
دل در طواف روی برادر به راه شام            چشم تـو زائـر گـلـوی پـاره‌ پـاره بـود
بالله قـسم که صبـر، کـم آورد پیش تو            با آن که درد و داغ و غمت بی‌شماره بود
زن‌های شام بر در دروازه صف زدند
وقـتـی سر حـسین تو دیدند کـف زدند
کردی سفر ز خویش و رسیدی به قتلگاه            خواندی جمیل، هر چه که دیدی به قتلگاه
جسم حسین را چو گرفتی به روی دست            جـان امــام خـویش خریـدی به قـتلگاه
دستـور پایـداری و صـبـر و مقـاومت            از حـنـجـر بریـده شـنیـدی بـه قـتلگـاه
با آن که خون ز نطق تو آب حیات خورد            سـر از سپـاه کـوفـه بریدی به قـتلگـاه
چون گل شکفت زخم حسین از شکفتنت
از صبـر و پایداری و شکرانه گفتنت
ای جن و انس، یکـسره خاک در شما            دست خـدا هـمـیـشـه بُـوَد بر سـر شما
تا صبح روز حشر به جسم و به روح‌تان            بــــادا ســــلام از اَحـــد داور شـــمــا
در راه شام، پـای فـشردید همچـو کوه            زیـرا کـه بـود دسـت خــدا یـاور شـما
گـویی که نـور وحی دمـد از دهان ما            هـر جـا زبـان مـاسـت پـیـام‌آور شـمـا
"مـیـثـم" فـدای مـیـثـم تـمـارتـان شـود
آزاد آن کـسـی کـه گـرفـتـارتـان شـود